"zincirleme rubaîler"de evrenin sonsuzluğunda yerimizi şiirleştirmişti:
uğultulu loşluklarından şimşekli çatlamalar gelir
yaz yağmuru sanırsın birkaç sonbahar gelir
öyle gezegenler savrulur ki imgeleminde
uzay avcunda küçülür evren sana dar gelir
zincirlemesine üç rubaî ile evrenin dar çerçevesini genişletme uğraşından kalan izlerinden:
1
düşünceli sevda çiçekleri hangi uzak ölülerin
dudaklarıyla uzattıkları
buğulu camlar gibi serin
ölümlü insanın ölümsüzlüğü derinliğinde yatan
hayyâm'dan nâzım hikmet'e
yazılmış bütün rubaîlerin
2
bitirmek elbette zor bir şarkıyı başlamaktan
gönüllerde akşam olur mum biter sulanır kan
simsiyah yokluk bulutları çöktü mi salkım salkım
gelecek kuşaklara yansımasıyla avunur insan
3
çıktım uzay kapılarından o gece evrene baktım
her yıldız başlıbaşına sonsuzluktu
ben ufacıktım
kımıldadıkça nasreddin-i tûsî'nin mezarlıklarında
sisli tülbentleriyle serviler
doydum ölüme
yeniden dünyaya acıktım
. . .
attilâ ilhan, tutuklunun günlüğü, bilgi yayınevi, birinci baskı 1973, ankara.
11 ekim 2016, college station, texas.
